_______________________________________
21juni2019
De viool met de muziek van morgen
Toen Alice en konijn Tackery de viool met het geluid van morgen ontdekte, veroorzaakte dat zelfs voor hun enige angst.
Het script, zeg maar de verhaallijn zoals eerder bedoeld, bleek heel anders dan wat zij nu zagen.
Werkelijkheid en fantasie raakte elkaar op alle mogelijke manieren en veroorzaakt bij konijn Tackery een bijna, meervoudige complexe ontwikkelingsstoornis (MCDD).
Alice voelde zich nu verplicht de melodie van morgen te spelen, maar kon deze niet herinneren.
“Nee natuurlijk niet”, riep Tackery zenuwachtig, de melodie is er morgen pas, “probeer de klanken toch maar te spelen”, riep hij nerveus.
Opdat moment werd de viool transparant en verdween.
“Zou de viool van eigenaar zijn veranderd” zij Alice opgelucht.
Zonder nog aan morgen te denken vervolgden zij hun weg terug in originele script.
“Teksten stekten steksten tesken welke automatische, instinctieve schrijflust vaak tot gevolg hebben zodat blauwe teksten verschijnen als de zool van mijn linkervoet zonder huid maar bedekt met hoornvlies waardoor zwemmen soepel gaat in stroopachtig zeewater in IJsland met als duikuitrusting driedelig zwart met hoge hoed en drie ons ham alstublieft.”
2000/2019©WdenBroeder Geschreven op de eerste versie van surrealisme.nl
_______________________________________
Als de zon de ochtend raakt
Is het waar ons hart ontwaakt
Geboorte van de dag
Is het sterven van de nacht
_______________________________________
Tijd, verjaard in het duister lawaai,
onderweg naar een nieuwe dimensie,
ontsteekt zijn onzichtbaar gebied
met meer licht in ’t verschiet:
een wenkend gezicht zonder grenzen,
dat niet spoorloos als vuurwerk verwaait.
*Laurens van Krevelen januari 2010
Antwoord op Laurens
Tijd, ons allen in een greep
na vandaag wederom een morgen
terwijl dit moment wordt omgebogen
naar gedachte aan verleden
vervaagt de werkelijkheid
onderweg naar herinnering
Willem den Broeder januari 2010
________________________________________________
10 minutes before dark
De kracht van de vingers,
het oog wordt gekneld.
De beweging stokt.
Het licht stroomt weg.
Donker wordt onherroepelijk.
_______________________________________
Rust
De reuk van een viool,
is als parfum.
Waar de strijkstok,
wortel schiet.
In het land,
waar alle harten,
liggen begraven.
_______________________________________
Oneindig
Daar waar geboorte sterft,
in een hel rood licht.
Worden de vogels paarden.
Die galopperen tussen,
zee en maan.
_______________________________________
Verjonging
Rennend tegen de
rotatie van de
aarde in.
Word ik steeds jonger
Zuiver worden de
hersenen
Hopelijk stop ik
op tijd.
_______________________________________
Surrealistische angst
Ik schilder dus ik besta
Of besta ik in een fantasie?
Deze gedachte verwart mij
Is dit wel mijn gedachte?
______________________________________
De herinnering stijgt boven de
huid van de vleesgeworden nacht,
Een donker is daar, waar de verbintenis
met de zee is opgehouden.
Vissers zoeken al jaren
naar de juiste maat.
Enigszins verbaasd heb ik gelezen,
dat grasmaaien een paarse zwalm oplevert.
Ongeveer tweederde gaat verloren,
tijdens het overlijden van de potvis.
Een sirene klinkt,
wind jaagt,
er is nog hoop!
_______________________________________
Relation ship
The space between the words
and a simulacrum in dada, is filled
with gas from a woman behind,
in relationship with here stillborn cat!
_______________________________________
Het oog
Het oog is als de oneindigheid van het heelal,
waarin alle zeeën bijeenkomen, bloed sneller doet stromen,
in een eeuwigdurende schoonheid.
_______________________________________
Muziek
De klanken verraden de stemming
Mooi is het lied.
Ik hou ervan
Al zie je het niet
_______________________________________
Oneindigheid
Vreemde beeltenissen gezien vanuit een ondersteboven gehouden puntmuts, gevuld met vrolijk geel slagroom op een rolschaats met gehaktballen glijdend over de gouden rugvinnen van bedorven haring zonder windvanger en meestal half gedroogd boven een splinter nieuwe brandende glazen handschoen gevuld met mandarijnen, dit alles in een rugzak van een oude dame uit Kopenhagen van vier weken oud. Op haar oorschelp was een stipje te zien, dichterbij gekomen bleek het geen stip maar een kleine stad met gebouwen en straten waar mensen zich voortbewogen als ware deze geïnjecteerd met slakkenslijm. Tussen deze menigte liep een jonge vrouw gehuld in een zwart soort kledingstuk met rode rand en capuchon, ik besloot haar te volgen. Maar naar mate ik dichter bij kwam leek zij te verkleinen en andersom. De lamp in haar hand gaf een kil blauw licht, welke gevoed werd met energie uit haar bloedsomloop wat hoe dan ook ten koste ging van haar hartslag, deze moest duidelijk inleveren maar bleef niettemin toch kloppen met een cadans van eenenveertig. Ik volgde haar tot in de poppenfabriek waar zij voor mij uit naar binnen ging door een deur welke werd bediend met tegels uit een ver verleden. Eenmaal binnen worstelde zij zich door de honderden kamers, welke niet van elkaar waren te onderscheiden doordat deze gekleurd waren met een transparant. Een transparant zoals de huid van een regenworm. Ten slotte aangekomen in een zaal van een soort fabriek zo groot als de gedachte kan reiken en waar uit vervlogen tijden de lucht van kaneel en lavendel dwaalde. Middenin de zaal knielde zij bij de rand van een vijver met glazen fontein. Ik naderde tot vlak achter haar, toen zij zich omdraaide, viel haar capuchon naar achter en een geheimzinnige glimlach van een prachtige vrouw trof mij. Welke ik bewonderenswaardig aanschouwde en nooit meer uit mijn gedachten zal krijgen. Uren, dagen, weken en jaren gingen voorbij toen zij plots met haar rechterhand haar lange zwarte haar achter het rechteroor zwierde, waardoor deze geheel vrij kwam, de vorm van het oor was perfect. Op haar oorschelp was een stipje te zien, dichterbij gekomen bleek het geen stip maar een kleine stad met………………
Op getoonde teksten en werken rust het auteursrecht,
alleen publicatie met toestemming van de maker
2019©WdenBroeder